Muzyka dance nazwana została po angielsku słowem oznaczającym taniec i nieprzypadkowo wybrano dla niej akurat takie określenie. Podczas gdy wielu twórców innych gatunków muzycznych decyduje się na komponowanie swych utworów dla artystycznego przekazu piosenek, w przypadku dance najważniejsze jest, aby powstawały brzmienia nadające się do tańczenia. W przypadku muzyki tanecznej, bo tym jest klasyczny dance, na czoło wysuwa się ruch, a muzyka jest do tego tłem, nie odwrotnie, jak w wielu innych rodzajach gatunków muzycznych.
Z definicji powszechnie przyjmowanej przez muzykologów, dance to inaczej dancefloor – jednak to określenie raczej przeszło już do mowy potocznej. Jako zamiennik na terenie naszego kontynentu określa się ten typ dźwięków mianem eurodance. Takie kombinacje w nazewnictwie nie są przypadkowe, ponieważ wykazują związek z faktem, że istnieje szereg gatunków komercyjnych, które dzisiaj wrzuca się do jednego wora, wspólnie je określając, iż są muzyką dance w bardzo szerokim jej wymiarze. Niekiedy jako dance traktuje się też muzykę klubową oraz wykazuje związek tradycyjnej muzyki tanecznej z freestyle, z house i jego odmianami, w tym podgatunkami Detroit house, czy hip house, a także italo disco czy muzyką trance. Są też opinie specjalistów badających dane, iż trance to w ogóle odrębny podgatunek muzyki dance.
W słownikach języka polskiego znajdują się natomiast określone definicje muzyki dance, które dyktują, iż jest to muzyka taneczna wyszczególniana w ramach muzyki pop. Jest tam też wzmianka o powiązaniu tego gatunku z muzyką klubową, a jako synonim stosuje się tu też nierzadko pojęcie muzyki dyskotekowej. W węższym ujęciu to club-dance oraz techno-dance. Bez względu jednak na to, jakie teorie znajdują się w słownikach i jakiego zdania są muzykolodzy, muzyka dance bazuje na mocnym beat, rytmiczności, która jest elementem niezbędnym, elektronicznych dźwiękach oraz dynamice przebiegu utworu.