W obrębie klasycznej muzyki folkowej, warto zwrócić uwagę na muzykę celtycką, która jest jednym z jej charakterystycznych gatunków. Pochodzi z tradycji i zwyczajów, które zostały utrwalone przez pokolenia z inicjatywy narodów celtyckich.
Muzyka, o której mowa w niniejszym tekście jest typowa dla mieszkańców dzisiejszych obszarów Bretanii, Galicji, Asturii, Szkocji, Anglii, Irlandii oraz Walii. Generalnie można ja rozpoznać chociażby po bardzo szerokim zakresie stosowanych przez muzyków instrumentów muzycznych. Przykładem są skrzypce, harmonijka ustna, tin whistle, dudy, harfa, bodhran, buzuki oraz akordeon. W ramach celtyckiej muzyki wyszczególnia się też formy specyficzne owego gatunku a więc jig i reel. Wydawać by się mogło, że takie brzmienia to relikt przeszłości, ale jest też współczesna odmiana muzyki celtyckiej, która opiera się w dużym stopniu na muzyce folkowej tradycyjnej dla Irlandii. W związku z powyższym, pojawiają się terminy celtic folk oraz Irish folk, które stanowią dla wielu znawców muzyki tego rodzaju po prostu synonimy. Co więcej, muzykolodzy dostrzegają także wpływ szkockich tradycji, co także jest wyczuwalne w muzyce celtyckiej. W niektórych utworach typowo celtyckich znajdują się też silne powiązania z szantami. Reprezentantami, a zarazem w dużym stopniu inicjatorami, zrodzenia się omawianego gatunku okazały się zespoły typu Flatfoot 56, Dropkick Murphys czy Flogging Molly.
Wraz z biegiem czasu muzykę celtycką poddawano rozlicznym przekształceniom, a na przestrzeni czasu zaczęto wprowadzać do niej rozliczne instrumenty muzyczne, zwłaszcza irlandzkie. Jako podstawę, a zarazem wyróżniający tenże styl rodzaj instrumentu uznano harfę.